ကြ်န္ုပ္သည္ မအိုေသာ္လည္း
နာရမည္
ကြ်န္ုပ္သည္ မနာေသာ္လည္း
ေသရမည္မွာမလြဲ
နာရမည္
ကြ်န္ုပ္သည္ မနာေသာ္လည္း
ေသရမည္မွာမလြဲ
(လြန္ခဲ့တဲ့ သံဳးပတ္ေလာက္ကဆံုးသြားတဲ့အမဝမ္းကြဲတြက္ ခံစားျပီးေရးမိတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။) အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ပါ။ ကင္ဆာဆိုတာပဲသိလိုက္ပါတယ္။ ဆက္ေမးဖို့ လည္းခြန္အား မရွိ ေတာ့ပါ။ဒီရက္ပိုင္းမိုးကိုယ္ တိုင္လညး္ေနမေကာင္းတာေၾကာင့္ အြန္လိုင္းလည္းမတက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီတနဂၤေႏြကမွသိခဲ့တာပါ။ ေသရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ဘာမွမပါဖုူးဆိုတာမွန္ေသာ္လည္း မျမင္ရတဲ့ သယ္စရာမလိုတဲ့ အထုပ္ၾကီးနွစ္ထုပ္ေတာ့ ပါသြား မွာပါ။ ကုသိုလ္ဆိုတဲ့အထုပ္နဲ့ အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အထုပ္ေတြပါပဲေနာ္။ တစ္ထုပ္ကိုေတာ့ ၾကိီးသထက္ ၾကီးေအာင္ၾကိဳစားျပီး တစ္ထုပ္ကိုေတာ့ ေသးတာ ထက္ေသးေအာင္္ၾကိဳးစား ၾကရမွာပါပဲ။ ဒီရက္ပို္င္းမွာ ေနလည္းမေကာင္းသလို ရင္ထဲမွာလညး္တစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ တစ္ေယာက္ ေယာက္တစ္ခုခုျဖစ္ေန သလားခံစားမိေပမဲ့ ဒီအမကိုေတာ့လံဳးဝမထင္ထားခဲ့မိပါဖူး။ ငယ္ရြယ္ က်မ္းမာျပီး ေရာဂါလည္းရွိတယ္မၾကား မိလို ့ပါ။ မျမင္ရတဲ့ေသျခင္းတရားၾကီးကိုၾကံဳလာတဲ့အခါမွာ လိုက္ခ်င္လည္းလိုက္ မလိုက္ခ်င္လည္း လိုက္ရတဲ့ အတြက္ ေန့ရက္တိုင္း တစ္ကိုယ္ရည္သန့္ရွင္းမွဳေတြမွဳလုပ္သလို အကုသိုလ္ေတြလညး္ကင္းေအာင္ၾကိဳး စားေနထုိင္ရမယ္လို ့ကိုယ္ကိုကိုယ္သတိေပးမိပါတယ္။ ၂၄ နာရီမွာ အကုသိုလ္ကင္းတဲ့အခ်ိန္မိုးမွာ ဘယ္ ေလာက္ရွိမလဲ ေတြးရင္း......
အားလံုးကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာက်မ္းမာခ်မ္းသာျပီး
သာယာခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ...
မိုး